Wraz z pojawieniem się Wspólnego Rynku Europejskiego w latach 70-tych i 80-tych, w Europie nastąpiła duża migracja i wzrosła liczba osób, które musiały nauczyć się języka obcego ze względów zawodowych lub osobistych. Coraz więcej szkół zaczęło oferować naukę języków obcych.
Zapotrzebowanie istniało, ale tradycyjne metody językowe nie sprawdzały się w przypadku mas.
Komunikatywne nauczanie języka (ang. communicative language teaching – CLT) było odpowiedzią na to zapotrzebowanie.
CLT nie miało jednego wynalazcy; wyłoniło się jako podejście do nauczania języków poprzez wspólne wysiłki i wkład różnych nauczycieli języków i badaczy na przestrzeni czasu. Były one silnie inspirowane natywizmem Chomsky’ego i konstruktywizmem Piageta:
- ostatecznym celem nauki języka jest interakcja;
- dokładność jest mniej ważna niż produkcja;
- uczniowie są zachęcani do używania języka w rzeczywistych sytuacjach, rozwijając praktyczne umiejętności językowe.
Nauka języków obcych nie była już ograniczona do elitarnych środowisk akademicznych. Stawała się głównym nurtem co zainspirowało to lingwistów do dalszego doskonalenia nauki języków obcych, i doprowadziło do powstania teorii Comprehensible Input Stephena Krashena.
