Rozwój w dziedzinie fonetyki w XIX wieku, podobnie jak praca braci Grimm, doprowadził do utworzenia w 1886 roku Międzynarodowego Stowarzyszenia Fonetycznego w Paryżu. Wkrótce potem, w 1888 roku, powstał Międzynarodowy alfabet fonetyczny (ang. International phonetic alphabet – IPA). Oparty na alfabecie romańskim, alfabet fonetyczny IPA został zaprojektowany w celu opisania i usystematyzowania dźwięków występujących w językach mówionych na świecie.
Najważniejszym rezultatem pracy IPA jest tak zwany wykres IPA. Jest to wykres, który pokazuje dźwięki podzielone na samogłoski i spółgłoski. Obecnie IPA zawiera 107 różnych samogłosek i spółgłosek. Jak dotąd nie jest znany ani jeden język, który używałby wszystkich tych dźwięków.
IPA miał również pomóc uczącym się języka w nauce wymowy poszczególnych dźwięków. Dziś mamy Internet, a wraz z nim szybki dostęp do nagrań różnych języków, ale jest to luksus, którego uczniowie języków obcych nie mieli w XIX wieku. Nie mogli usłyszeć wymowy poszczególnych słów. Znajomość alfabetu była zatem niezbędna do nauki języków.
IPA ułatwił transkrypcję dźwięków występujących w języku mówionym i utorował drogę do dalszej popularyzacji nauki języków obcych w XX wieku.
