Podczas II wojny światowej istniała oczywista potrzeba, aby wojsko przyspieszyło proces nauki języka, tak aby personel mógł szybko zdobyć umiejętności językowe.
Metoda audio-lingwistyczna (ang. Audio-lingual method – ALM), znana również jako „metoda wojskowa”, została opracowana w 1946 roku w Stanach Zjednoczonych. Była to próba przyspieszenia nauki języka poprzez ćwiczenie struktur gramatycznych. Wykorzystano w niej badania opracowane podczas wojny, które sugerowały, że metoda ta przynosi duże postępy.
- Została zaprojektowana w oparciu o teorię behawiorystyczną, więc powtarzanie i kształtowanie nawyków było kluczowe. Celem jest skuteczne przećwiczenie struktur gramatycznych tyle razy, aby uczeń mógł używać ich instynktownie.
- Jako „metoda wojskowa” obejmowała bardzo intensywne powtarzanie struktur gramatycznych, naśladowanie i imitację. Ćwiczenia były naprawdę wojskowe.
- Nacisk kładziono na mowę, ale była ona również niekomunikatywna. Nie było ważne zrozumienie słów, ale przyswojenie struktur i wzorców.
Chociaż została ona szeroko przyjęta i wdrożona w klasach językowych, zwłaszcza w latach 50. i 60. XX wieku, jej skuteczność została zakwestionowana, głównie z powodu oderwania od komunikacji, co skutkowało tym, że uczniowie uczyli się wzorców językowych bez jasnego zrozumienia ich funkcji komunikacyjnych.
Wpłynęło to również na późniejsze metodologie nauczania języków obcych, a obecnie każda metoda nauki języków obcych zawiera pewnego rodzaju ćwiczenia oparte na ALM.
Dla osób uczących się współczesnego języka oznacza to jedno: niektóre ćwiczenia struktur gramatycznych muszą znaleźć się w repetytorium ćwiczeń.
