W 2009 roku grupa naukowców (w tym Robert Bjork) opublikowała esej Learning Styles: Concepts and Evidence. Autorzy przeanalizowali dowody potwierdzające ideę, że dopasowanie instrukcji do stylów uczenia się poszczególnych osób poprawia wyniki uczenia się.
Skrytykowali oni zarówno tradycyjne pojęcia (których początki sięgają 1910 roku) rozróżniające wzrokowców, słuchowców i kinestetyków, jak i klasyfikacje aktywistów, refleksjonistów, teoretyków i pragmatyków autorstwa Honeya i Mumforda (z 1986 roku). Teorie te zakładają istnienie dwóch kontinuów:
- Kontinuum przetwarzania: odnosi się do idei, że poszczególne osoby mogą różnić się preferencjami w zakresie przetwarzania poznawczego. Niektórzy uczniowie mogą być bardziej skłonni do analitycznego i systematycznego przetwarzania, podczas gdy inni mogą skłaniać się ku przetwarzaniu intuicyjnemu i holistycznemu.
- Kontinuum percepcji: odnosi się do różnic w sposobie postrzegania i interpretowania informacji przez poszczególne osoby. Niektórzy uczniowie mogą preferować konkretne, zmysłowe doświadczenia (np. wzrokowe lub kinestetyczne), podczas gdy inni mogą bardziej polegać na abstrakcyjnym lub koncepcyjnym zrozumieniu.
Według Bjorka, kategoryzacja osób na różne style uczenia się nadmiernie upraszcza złożoność indywidualnych procesów uczenia się.
Krótko mówiąc, nie ma czegoś takiego jak indywidualne style uczenia się. Preferencje mogą istnieć (ktoś może preferować uczenie się przez oglądanie), ale nie prowadzi to do lepszych wyników.
W przypadku nauki języka oznacza to, że możesz po prostu polubić konkretną metodę nauki (np. dopasowywanie obrazów do słów), ale nie poprawi ona twoich umiejętności językowych w dłuższej perspektywie.
To, co działa, działa na wszystkich. Przy wystarczającym wysiłku.
